Overslaan en naar de inhoud gaan

Schrijven Kreng! - Je laatste blunder

Nadat ik al veel lovende reacties over ‘Schrijven Kreng!’ van Lisette Jonkman had gehoord, heb ik het boek nu ook eindelijk in mijn bezit. Afgelopen weekend ben ik erin begonnen met lezen… en ik vond het meteen een geweldig boek. Lisette vertelt op een leuke, luchtige en leerzame manier over het schrijverschap. Een uitgebreide recensie over het boek volgt nog zodra ik het uit heb.

In ‘Schrijven Kreng!’ komen verschillende opdrachten voorbij. Het leek mij leuk om enkele daarvan uit te werken in een blog. Ik begin uiteraard met de eerste opdracht: Beschrijf de laatste keer dat je je afvroeg: ‘Hoe ga ik me hier nu weer uit redden?’ Oftewel: wat was je laatste blunder.

Afgelopen vrijdag was ik samen met mijn moeder wat boodschappen aan het doen. Op een gegeven moment komen we bij de bakker. Sinds mijn man en ik het duidelijke verschil tussen een brood van de supermarkt en van de bakker geproefd hebben, zijn we om en eten we voortaan liever brood van de bakker. Mijn moeder had ook nog wat brood nodig. Nadat we alles besteld hadden, moest er afgerekend worden. Mijn moeder zegt tegen mij: ‘Betaal jij even!’ Waarna ik enigszins verschrikt om me heen kijk. Ik heb mijn tas met daarin mijn portemonnee bij mijn ouders laten staan in de veronderstelling dat ik achteraf mijn boodschapjes aan mijn moeder terugbetaal. Hoe moest ik nu dan betalen?

Er spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. In een restaurant kun je de afwas doen als je niet kunt betalen. Tenminste, dat doet Donald Duck altijd als hij weer eens uit eten is geweest en dit niet kan betalen. Wat zou je bij een bakkerij kunnen doen? Mee broden bakken? Gebakjes maken? Of de hele bakkerij schoonmaken? Gebakjes maken leek me nog wel leuk, maar de rest hoefde niet zo nodig voor me.

Ondertussen wandelde de verkoopster naar de pinautomaat. Ik moest nu echt iets doen of zeggen, maar ik wist niet zo goed wat. Op dat moment komt mijn moeder met de verlossende woorden: ‘Mijn pinpas zit in mijn tas en die heb jij aan je schouder hangen!’ Pfoe, gelukkig! Daar kom ik goed mee weg. Enigszins grappend loop ik naar de pinautomaat en zeg tegen de verkoopster: ‘Och, ik was helemaal vergeten dat ik de tas van mijn moeder had…’ De verkoopster en mijn moeder konden er allebei erg om lachen… en ik eigenlijk ook wel ;-)