Geraakt worden

Soms lees je een boek of zie je een film waar je enorm door geraakt wordt. Dat boek of die film blijft na afloop nog enige tijd door je hoofd spoken. In het geval van boeken zorgt het er bij mij zelfs voor dat ik dan een paar dagen geen ander boek lees, omdat ik aan dat ene boek blijf denken. Dat had ik bijvoorbeeld met ‘Tonio’ van A.F.Th. van der Heijden, een hartverscheurend boek dat ik een aantal jaar geleden las. Inmiddels is dit boek verfilmd.

Twee weken geleden ben ik met mijn man naar deze film geweest. Het is een film die bij je binnenkomt. Of je nu wel of geen ouder bent, deze film raakt je helemaal. Pierre Bokma, Rifka Lodeizen en Chris Peters hebben op indrukwekkende wijze de rollen van Adri, Mirjam en Tonio weggezet. Bij het kijken van een mooie of ontroerende film heb ik wel eens tranen in mijn ogen. Dat is me niet vreemd. Bij ‘Tonio’ heb ik een aantal keer echt moeten huilen. Ondanks dat ik het boek had gelezen en wist wat er ongeveer zou komen, liet ik mijn tranen af en toe de vrije loop. Wat een indrukwekkende film.

Tijdens de aftiteling stonden andere bezoekers al op om naar buiten te gaan. Wij zijn nog even blijven zitten om het allemaal te laten bezinken. Als ik om me heen keek, zag ik wel meer mensen met betraande ogen. Dat waren overigens vooral vrouwen. Zouden vrouwen sneller bij een film huilen dan mannen? Of zou het in dit geval gewoon toeval zijn? Ik vond het in ieder geval wel mooi om te zien dat ik niet de enige was die had zitten huilen.

Boeken kunnen me ook enorm raken, maar ik heb nog niet vaak gehad dat ik met tranen in mijn ogen een boek uitlas. Laatst had ik dat wel bij ‘Een’ van Sarah Crossan. In dat boek hebben Grace en Tippi de hoofdrol. Ze zijn een Siamese tweeling van zestien jaar, die altijd samen zijn en vrijwel altijd thuis. Hun levens veranderen enorm als ze naar de middelbare school moeten. Dat is ontzettend wennen, maar samen kunnen ze het aan. En net als ze gewend zijn, moeten ze een ingrijpende beslissing nemen die hun levens compleet zal veranderen.

Zonder te verklappen wat die beslissing is, mocht je het boek nog willen lezen, kan ik je wel vertellen dat je als lezer heel erg meeleeft met Grace en Tippi. Je leert de beide meiden als individuen kennen, ondanks dat ze een Siamese tweeling zijn. Dat heeft de auteur op een prachtige manier voor elkaar gekregen. Hoe verder ik richting het slot kwam, hoe meer tranen in mijn ogen zaten. Mocht je het boek nog niet kennen, dan raad ik het je aan om te lezen. Het is een bijzonder verhaal dat op een zeer bijzondere manier verteld wordt.

Geraakt worden door iets… het blijft knap als een auteur of een regisseur dat voor elkaar krijgt. Ik ben benieuwd welk boek of welke film de volgende voor mij is. Maar ‘Tonio’ (zowel de film als het boek) zal ik niet snel vergeten…